دامن مکش به ناز که هجران کشیده ام

به انتظار نبودی ؛ ز انتظار چه دانی
تو بی قراری دلهای بی قرار چه دانی
نه عاشقی که بسوزی، نه بیدلی که بسازی
تو مست باده ی نابی ، از این دو کار چه دانی
هنوز غنچه نشکفته ای به باغ وجودی
تو روزگار گلی را که گشته خوار چه دانی
تو چون شکوفه خندان و من چو ابر بهاران
تو از گریستن ابر نو بهار چه دانی
چو روزگار به کام تو لحظه لحظه گذشته
ز نامرادی عشاق روزگار چه دانی
درون سینه نهانت کنم ز دیده مردم
تو قدر این صدف ای دُر شاهوار چه دانی
تو سربلند غروری و من خمیده قد از غم
ز بید این چمن ای سرو باوقار چه دانی