دامن مکش به ناز که هجران کشیده ام

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی

روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم

عقل و دین باخته، دیوانه‌ی رویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت

اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت

اول آن کس که خریدار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او

بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود

پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی‌ست

قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دویکی‌ست

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود

چون چنین است پی کار دگر باشم به

عندلیب گل رخسار دگر باشم به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست

از من و بندگی من اگر اشعاری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است

بعد از این ما و سرکوی دل‌آرای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

وین محبت به سد افسانه و افسون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود

ای پسر چند به کام دگرانت بینم

مایه عیش مدام دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

یار این طایفه خانه برانداز مباش

می‌شوی شهره به این فرقه هم‌آواز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

در کمین تو بسی عیب شماران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری

گر چه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت

شد دل‌آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت

حاش لله که وفای تو فراموش کند