دامن مکش به ناز که هجران کشیده ام

دید روبه   زاغ  بی  بال و  پری              گفت کو  آن  یال  و  کوپال  و فری

کو کجا آن زاغ تا  این   روبهک              گویدش خوش رو وخوش سیما شهک

آن سیه پوشی که منقارش  گشود              قوت  روزش  روبهک  از او ربود

داشت  در منقار خود  زاغی غذا              بر   رزق  و  بهر  روزی  از  خدا

باز دندان تیز کرد  آن   روبهک               تا که  گیرد  قوت  زاغی  با  کلک

باز اما  زاغ  از   روبه   نخورد              این کلک کز کف دهد او قوت  خود

گفت زاغی من چو بی بال و پرم              لیک دارم صد  به  از  آن  در  برم

کبریا  بال و پرم  از  من  گرفت              در ازایش در   وجودم   در  بکشت

در من عقل است  روبه   بنگری             عقل   به   باشد  ز پر  بال  و   فری

هست دراین قصه پندی ای عزیز             نیک بنگر گوش و چشمت خوب تیز

ما در این دوران پر آشوب مست             همچو زاغ هستیم و دولت روبه است