دامن مکش به ناز که هجران کشیده ام

    شهد  از تو  و  این  سخن  نه  از ماست   

                                                          کز   مهر   توام    کمر   نشد    راست   

   کف  بر  لب  و  دف  به  دست   من  شد    

                                                       رقصی    چه   در   این   میانه  بر  پاست  

     شیرین      نه   منم    ز  شور   رویش   

                                                           شوریده  شدم   لبش   چو   حلواست   

   هر   جا      سخن  از        نماز    باشد    

                                                          بر  طاق تو  هم  که  سجده  بر جاست   

    شیرین    سخنی   نه   شد   ز  منصور   

                                                          روی  تو   چنین  به   شور و  غوغاست