دامن مکش به ناز که هجران کشیده ام

دیدی که بهاربی تو سرد است

پاییزتر از خزان زرد است

آن شب دل من شکسته تر شد

دیگر همه چیز رنگ درد است

دیگر همه جا سکوت دلگیر

دست و دل من اسیر زنجیر

ای روح پر از ترانه من

خاموش ترین بهانه را گیر

دیگر نروم به سوی مستی

حظی نبرم ز می‌پرستی

ای آن که نداری خبر از من

سرچشمه ی هر غمم تو هستی

دیگر به بهار خنده ام نیست

بارانصفا دهنده ام نیست

ای آن که دلم اسیر عشقت

بر بام دلت؛ پرنده ام نیست؟

شعرم همگی سرود درد است

گفتم که بهار بی تو سرد است

گفتم که بهار بی تو دیگر

پاییز تر از خزان زرد است